Gri Kulvar

Dizlerim üşüyor, somlaşamayan tüylerim üşüyor Başıma kızıl bir nişan tutuluyor Buna ne denir? Buna evrenin... Biliyor muyuz ki Ama insanın sıfatına bakıldığında, Bir çıban ürür bilmediklerinden de bilicidir o çıban. Yanmış eldiven kokulu durakların Kızıl yağmurlarla cebelleşen! Tanrım bitmişim ben Duyamıyorum, konuşamıyorum söylemleri Ya söylem değiller Ya çok sesli ünlemler.. Kaybediyoruz ünlemleri! Konuşamıyorum: Ama eskisi kadar bereketli olanından değil, Bitmeyen ve duyulmayan konuşmalarımın acziyet okunan taraflarına uyuduğumdan. İçimde tepinen birkaç atom kaldı sadece Sırf bu sebepler ve daha nice eskimiş sepetler bekleyişi kadar müteessir haller neticesinde ayaklanıp tıka basa at dolu bir arza Yanaştığımda Sevilmeyeceğim! Atomik bir imha, kestiremediğim imlalar nispetince! Artık şu diriliğimin kaburgalarından dokuduğum oluşabilmek alfabesinin yok oluşunu izlemek: Duyardınız, duymazdan geldiniz Kendi bildiğimi okudunuz/ Buymuş. Öyleyse, Tanrım yine ve yeni bir evrimleşmeyi cevher...

Bir çiçeğin üzerine konmuşum adımı gazap koymuşlar, her şeye debelenmişim. Çiçek kokmayacak artık. Yönüme bakıyorum, yol kendine yeni bir ayrım bulmuş adı uçurum: yönüm yolunu şaşırmış belki de şaşırmamış kendini uçurumdan aşağı.. evet acı gün: bütün temayül kuşları alaşağı! Bir tanrı ilahisi: şarkı daha yeni başlıyor, Kulaklarımı tıkıyorum, zihnimde hapsolan çığlıklar bir yumruğa kıvrılıp mevsimimi yumruklamaya başlıyor, ve Agnola beliriyor karşımda, beyaz, temiz, pak ama yokluğun cebinden çıkma bu sıfatlar. Bir hayal Agnola, bir zihin. Agnola'nın kalkanı diyor: çığlıklar Agnola'nın kazdığı çukur diyor: çığlıklar Agnola diyor: bedenim, ruhum, sezgim. Ellerimle eşeliyorum toprağı, toprak mayalanmış, kabarmış, canlanmış: toprak bir iniyor, bir kabarıyor: bir ciğer, bir insan, bir varlık gibi, işte Agnola'nın dokunduğu! Buluyorum Agnola'nın rahmini. Şimdi? Agnola beliriyor karşımda, Zihnim tepiniyor yine sesler, savaş sesleri: savaş atları yumruklarken arzı ve tapınakları...