Kızıla Çalan Soğuk

Dizlerim üşüyor, somlaşamayan tüylerim üşüyor
Başıma kızıl bir nişan tutuluyor
Buna ne denir?
Buna evrenin...

Biliyor muyuz ki
Ama insanın sıfatına bakıldığında,
Bir çıban ürür
bilmediklerinden de
bilicidir o çıban.

Yanmış eldiven kokulu durakların
Kızıl yağmurlarla cebelleşen!
Tanrım bitmişim ben
Duyamıyorum, konuşamıyorum söylemleri
Ya söylem değiller
Ya çok sesli ünlemler..
Kaybediyoruz ünlemleri!

Konuşamıyorum:
Ama eskisi kadar bereketli olanından değil,
Bitmeyen ve duyulmayan konuşmalarımın acziyet okunan taraflarına uyuduğumdan.

İçimde tepinen birkaç atom kaldı sadece
Sırf bu sebepler ve daha nice eskimiş sepetler bekleyişi kadar müteessir haller neticesinde ayaklanıp
tıka basa at dolu bir arza
Yanaştığımda
Sevilmeyeceğim!
Atomik bir imha, kestiremediğim imlalar nispetince!

Artık şu diriliğimin kaburgalarından dokuduğum oluşabilmek alfabesinin yok oluşunu izlemek:
Duyardınız, duymazdan geldiniz
Kendi bildiğimi okudunuz/
Buymuş.

Öyleyse, Tanrım yine ve yeni bir evrimleşmeyi cevherime üflediğinde
Duraksız olan bir yol yaratmak
Tebessümüne erişebilecek miyim?
Çünkü eziyet,
Eziyet göreni barındırır içinde bir yerlerde/
İşte bedelin dillenişi ve suya damlayan demet.

Elimden elime veriyorum bu kavgayı
Dalgalanır ve biçimlenir bu kavga
Kendi sonuna yaklaşmadan dikleşecek, dikenlenecek ve batacak bana,
Ahım kadar sunulacak kerpiçten tepsiler üzerinde
Tepinen atlar da olacak
Ben solmadan hemen önce
Ben solmadan hemen
Ben solmadan
Kendi yakarışıma bir ses olacağım sonra
Tuttuğum ıslak taşlara bir ışık
Yürüdüğüm eksik yollara bir anlam olacağım
Her şey en gecinden gelirse
Üşütmeyecek belki
Belki dağlara kaçmak, bir esintiye kulak kesilen hürleyici olmak
Ben solduktan hemen sonra
Anlamı var mı?

Bu kavga, bu yanık, bu soğuk, bu imha
Bu geçmez ve kendisinden başkasına geçilmez yara
Kimileri gözünde yüce, varlığına kurbanlar sunulan
İşte yaşamak,
İşte soluş,
Ama benden geriye kalan/ kalacak olan
acının yankılanacak sesi
Hiç durmadan/

...