Gri Kulvar

benim kıymetimi ben öldüğümde anlamamışlardı, bir başkası öldüğünde başıma üşüşmeye başladılar. kıymete binip dört nala yollanan şu canımın yine umurunda değildi hiçbir şey. ama 8800 kiloluk bir darbe olarak var olsaydım şu gezegende çok daha insancıl davranılabilirdi bana. ben bunun adına ürkek çaresizlik derdim öyle bir şey olsaydı insancıkların yüzlerine bakıp.  çaresiz kimseler her şeyi söyleyebilme kabiliyetine sahip varlıklar olmaktan sıkıldığı anda bir şeyler değişebilir mi? evet, belki kendimi uyuduğuma ikna edebilirsem uykusuzluk çekmem. arzunun sonunda karşılaştığım şey bitmeyişi fark etmek oluyor, bir bitmeyiş ama önceki anların seslerinin kayboluşa doğru evrilip bir boğum haline gelmesiyle aslında boğazımda olmayan bir sicim tarafından boğuluyorum. eğer kendimi bir şeylere inandırabilirsem, aslında inandırıyor olduğumu fark ettirmeden kendime; yaşamayı sezebilir ve bütün kabiliyetlerden arınabilirim. benim bir kıymetim mi vardı ki? ey bir başkası! dirilmeyi umut eder mi...

Turlayarak köpürdüm Piştim de anladım Hissizlik, hislere tahammülü olmayan bir evrende Çağ atlatır insana Ve bilir hissizler Hissizler bilir ancak yokluğu Köpüren benim kırmızıya çalınca Öyle yalnızlıkla doldum ki Hayır, bir kefene sığmadan önce Kıyamet olmak istedim "Kum tanelerinin ardında deve gördüm Geriye meyilli ve dili kurşun geçirmez Hissiz deve Okşadım varıp yanına toynaklarını Gök görse beni ah o an Haya eder Sırtladım hayvanı Belimin canı da dahil katlettim tüm konuşanları Bütün savaşlarda indirmedim sırtımdaki deveyi Biliyorum çünkü Biliyorum. Turlayarak köpürdüm de Genzimde tortular, İnsan etleri.. Savaşlardan hatıralar! Değdi mi Mez mi Dile geldi hayvan: 'Yeminimi bozuyorum, anladığım kadarıyla bir ölü dolanıyor damarlarında. Ve etrafında toynaklarım etmeyecek ruhlar. Suskuyu intikama evirmişsin. Dehayı solundan sağına gecelere vermişsin. Korkacağın yerde köpürmeye başlamışsın. Nitekim hiddet denilen kalkış seni sen yapmış. Ola ki tekrar dalarsın tasavvura sana h...

eskiden gelen şarkılar baş ucumda şimdi hayalini kurduğum körfez binaları inancın lükse dönüşme kavşağı ve yıldızlar umutlu kuşlar gözlerin eski yaşantılar şimdi rüyamda pont des arts'da kilitli kaldık sadece gözlerin sarhoş şairin olasılıklarını kaybetmiş satırları arasında geziniyordu en son karşına oturduğum vakitte elzem olan susmaktı konuştuk bozduk büyüyü etrafa baktık bakmadık kahve ve tirşe gözlerimize o zamanlar kimseyi gömmemiştim daha mutsuzdum ama gülüyordun gerçekleri konuşmamıştık çünkü hiç konuşmadık hiçtik aslında toplasan gerçek şuydu ki sokaklar boyunca gün batana ve tekrar doğana kadar durmakla ve yürümekle geçirdiğim zaman kadar düşünüp boğuyordum kendimi sevdanın arşın arşın ördüğüm çıkmaz yolunu tepetaklak edip altında kalmak içinmiş meğer bunca tahayyül başka bir şey değil şimdi diyeceksin çıkıp gel olmayacak öyle bir şey olsa da.. öleceğim tutar gelemem her şeye rağmen yine gelirsek bir araya herhangi bir gezegende.. sen yine şarap söyleyeceksin kendine ben ...

hayır bugün olmayacak yapmayacağım bunu, kendime bunu yapmayacağım esintiye vurgun bedenimi bir kez daha bu hastalığa kurban etmeyeceğim hayır dayanıksız ve çelimsiz kurumuş ve kanı oraklarda akmış şu ruhumu hayır, hayır, hayır bu hastalığa kurban etmeyeceğim her gün yaşamayacağım işte bugün son olacak, bugün son, sonun sonu, her gün olduğu gibi içimin alfabesi yan yana geldiğinde tutulurum öylece ve dinlerim dinlerim ama uzatamam elimi söylenene kemente, jilete, urgana, sehpaya, ışığa kıyılmışa kıyamıyorsam sadece sözler, sadece sözler işte bana sokaklardan, mesnetsiz camialardan kalan gözümün önünden geçen her insan benden mesuldür! hadi tutuşalım ve bana söyleyin: ama yok, hayır. bu girdaplar silsilesi hani alınan ve verilen soluk hani işte yaşamanın mucizeliğindeki keyifli kederlenmeler siz, hepiniz onlardansınız gözümün önünden geçen her perşembe benden mesuldür siz değil Kıt'a dur.

Tanrım beni sal kendimden Köpükten tasmalardan salınayım ucu bucak Hayır hayır Bana değil bunca kalabalık bunca ses Nihai intizam ve intikam yeminleri Kıvrılıp geceleyin Ezana direnen bir inanç olmak hiç, hiç bana! Kepenkler Dokunmayan, sinmeyen bir nefesin Çığlanamayan büyüsü hiç, hiç bana! Katlenecek yol, hayale demir atan mevzi Sızlatıyor taburlarımı Eskici topluyor cesetlerimi, Yaraya hiç, sofraya meze olmak işte İşte benim kendimden çıkma yolumun Düşünülmüş, yaratılmış, mutabık iptidası Bu muharebedeki hiçbir mühür olağan gelmiyor bana Ellerime tütünden yaralar konuşlanırken Konuşmanın, susmanın, orada o anda durmanın ya da koşmanın Anlamsızlığı çarpıyor yüzüme kalyon ağırlığında bir yumruk! Evet evet Oldu Bir kuşun bana direndiğini hissettiğim! O gülümsediğin yaşam ben olam! ve o cellat! ben bu çarkı yerinden oynatamamayışıma öfke duyacak kadar inanmadım inanmadım çünkü inancın da elimden heba olarak ayrılmasını istemeyişimden /altı sene oldu yerimden intihara kalkamadım daha aci...