Birken Ayyaş

birken ayyaş

dörtlere karışımın güne yeltenişine, hürlük!

bir demire mıhlanıp

işte gördüğümüz dünya

rahibini savunan çocuk!

öyle mi? ya, öyle.

kader olarak da ses işitildi:

adımlar öksüz kalacak, ayyaş birken.

düşünce tek, mıh beni doğrarken fiilsiz

güne doğduğumu bilmiyorum aylar benden

yılların/ hınç.

incitmediğim davada 

omzuma düşen yığınla sorumsuzluk

bu davada sağlamım adamım

kaybetmeyeceğim

öyle mi? ya, öyle.

artık biliyorum ördüğümü ölümü elimin

elimin biliyorum eskisi kadri belki yok

ihtimal yine de sevmiyorum birken ayyaş

düşünceyi

pazularım yazıya eriliyor ve

kazara alevin dumana yer verdiğini

belki de kaybettim 

öyle mi? ya, öyle.

ördüğüm duvara yarım kalmış

an beğeniyorum kendime

her şeye 

her şey kadar yakın/ spektrum.

bu el benim elim mi

ellerimin örülüşü? var mı böyle bir esrar?

olmalıysa bildiğim her doğru 

yanlış.

yok eğer değilse?

ihtimaller yazıldı ve açığa çıktı yeni

yüzler

ihtimaller yazıldı bu esnada zırhlarımız da

çünkü

her an, her ana mıhlanmış

savaştığımız dünümüz ve 

kayıtsızlık yüceltecek bizi bu haraptan 

öyle mi? ya, öyle.

hakikati görüyorum dört bilek

hakikati biliyorum, bilmeden.

dörtlere karışımın içime doğurduğu

yüzyıllık karanlık

köşe bucak yanılgı, yazgının ahı

bunun ayırdı her şeyden: istemsiz ergi.

benim şimdiki tarifim budur/

geriye döndüm

tırmandım merdivenleri

odaları açtım, iç odaları

pencereleri açtım, karıştım içeriye 

yine ve yine

aynı şeyleri duydum

ellerimden yine aynı sağırlar tuttu

bu sefer kestim bilekleri

sesler kesildi

tırmanmaya devam ettim elleri

tırabzandan yardığımda korkuyu

hızlandım ve 

içlere karıştım

gözleri gördüm görmüyorlar

külleri alıp savuşturdum sapıtmışlara

üç kişiyi gördüm içlerde

adımları öksüz, kalan her şeyleri dün

beni bekliyorlardı

karıştım içlerine.

bilerek

alev

dumana yer verdi/

yaşamak ihmalle birdi, birken ayyaş.