Yıkım, Del Mar'dan Bir Mektup

1975; Yıkım.

rastgeleliğin bütün sığ sıfatlarından 

arınmak istiyordum tabii ki

öylece durabilmenin

hükümlerce sabitlenmiş derinliği olduğuna 

inanırım hep

düzlüğün sonunda yeni bir şey yok

yıkımlar ve inşalar hep süregelmiştir burada

yaşadığımız bu seyirde 

boynumuzun borcu olan tek şey 

bir şeyi tüm basitliğiyle yapabilmek

işte burada önem yerini seyre bırakıyor

tabii ya sen de önemlisin

kapımı çaldın ve konuşmaya başladın

o anda her şey önemini kaybetti

dümendesin ve tayfayı çok düşünüyorsun 

dümendesin ve belindeki silahla 

bir ordunun başına geçebilirsin

sadece o kaderde değilsin 

o oyunda adın geçmiyor ama bence

artık tayfanı adam etmelisin

bu gidişle dalgalara yenik düşeceksin

seni seviyorum ve biliyorum yapacağını 

çünkü mecbur kalmadıkça 

maalesef kendini tanımayacaksın

hayatın ceylan beyliğini görüyorsun 

sadece nasıl yanaşacağını bilmiyorsun

işte kükreyen teamülü yarışın 

çimlerin bulandırdığı nal sesleri

onun için ya da şunun için dikilmiyorum burada

beni süsleyen dimağımı şevklendiren 

şeyler yok sizde 

belki sokaklar 

belki düşler 

ama değil sizler

ne hissettiğimi umursamıyorum

yolda olmam gerekiyor ve ortasındayım 

savaşın ve katliamın ve kanmanın

deliveren şeyler

muhabbetle başlamıştır 

bildiriyorum bunu ruhuma, bil-di-ri-yor

um.

İtalya'da fularlı bir katoliği mıhlamışlardı

antik duvarda kan izi vardı artık 

yeni bir sanat anlayışı,

kavramayı önemsemeyişimin ikinci ayıydı.

ilişkiler bize bunu dayattı

kavramak

hayır hayatım, seni kavramak istemiyorum 

yeni sanatı da post-moderni de

ilk önce kendi yolumu yakalamam gerek.

/ışıklardan sonra sola saptım.

dönüp dolaşıp ne yaşadığımı 

sorgulamamaya başladım 

zorladım kendimi

şakağıma dayayıp durdum 

ikna

zor

şey 

hele ki

kendini

üç-beş kuruş 

fark etmiyordu 

hayattaydım

fularsız, fikir dolu

yaşanacak şeyler vardı en azından 

bir şeyler görülecekti

unutulacak ve yeniden hatırlanacak şeyler vesaire

önemli olan

rüzgarla olmaktı

izsiz ve bazen sessiz

zor 

olan

bu.

mükafatı var mıydı düşünmemiştim ama

kanımın hafiflediğini ve 

adımlarımın sakinleştiğini hissediyordum

yeterliydi.

boş duygularla da yaratılmıştık

ağırlığı olan ve işlevsiz duygular

gemiden atılması gereken birkaç ceset daha

/C.'den dört tane somon balıklı kruvasan aldım 

beşinci marşta Kelly kükredi ve 

iyi bir gün

diye geçirdim içimden 

fazlasıyla iyi.

telefonlara çıkmıyordum

sürekli uğradığım yerleri yaktım 

eğitmem gereken bir canavar vardı 

harcamam gereken temiz sayfalar

sayfalar dellendikçe

alıyordum canavarın öfkesini

banklardaki yola dair düşüncelerimin 

hıncını

üretiyordum 

hıncımla süslüyordum duvarlarımı

bu bana cesaret veriyordu

ve birkaç şairi gömüyordum bu sayede karanlığa 

istedikleri karanlık olan ama 

hep aydınlıkla yaşayan kül şairler

beş para etmezler bomboş herifler

/dergilerin ilk sayfasını işgal ederler hep

ve düşündüklerini zannederler

sahteler çoğu

geçimi, sokağı, sosyalizmi, kapitali ve bitmişliği bilmezler 

fikirleri yoktur akılları bulanık bile değildir

zır cahillikte ısrar ederler 

boca edilmiş derinleşmenin esiri olup

ihsanı unuturlar 

işim olmaz öyleleriyle

/bulvara çıktım 

güneş karşımda tanı boğuyordu

kızıl gerdan gövdeme yapışmış 

insanların hüzünleri daha da belirginleşmişti

bu vakitlerde süregelen hallerdi.

egzoz dumanı silsilesinden çıkıp 

sağa saptım 

dingin sokağımı gördüğümde 

içim kıpır kıpır olurdu

canavarım

kükremek üzere 

beni 

beklerdi

ben de 

hep 

zamanında 

gelirdim

sanırım Kelly'i servise götürmeliyim.

-Son-