Aleni Celladı

hadi dediler ne duruyorsun 

umrumda değil dedim

yaran umrumuzda değil

bizi oyuna sür dediler 

siz de kimsiniz dedim

biz kaosuz ve katliamıyız bilinenin

emin misiniz 

çünkü bu yolun geri dönüşü yok dedim 

fazla bile bekledik 

yaz ve kurtar bizi, şimdiye ermeliydik

dediler 

siz istediniz, dedim: 

kan ile duvar arasında iki dakikalık işimi

on saniyeye indirmekle uğraşırken 

aleni celladının gölgesi belirdi 

yaklaştım kulağına ve şöyle dedim: 

sen benimsin 

ben tanrının

ve tanrı.. kendinin 

yapman gereken sözlerini kağıda yazıp

taşın etrafına sarman ve 

göremeyeceğin kadar uzağa fırlatman

sonra attığın yöne doğru gidip 

enkaza bakarak

sözlerin tesirini, yıkıcı gücünü

gördükten sonra

benim yanıma gelmen 

çünkü sen benimsin 

ve senin yarattığın enkaz 

benim kıyametimin zerresi değil

unutma çünkü sen benimsin 

şimdi git hadi 

burada 

kanla duvar arasında bekliyorum seni.

başıyla onayladı beni 

herhangi bir söz söyleyemezdi

kendi kendine öğrendi bunun

zararlı bir şey olduğunu

ÇÜNKÜ İNSANLARA BİR ŞEY SÖYLERSEN 

BİN YERDEN DUYARLAR 

VE BİN YERE KARŞI SAVAŞMAN GEREKİR

ve aleni celladının gölgesi 

henüz savaşa hazır değil

bu savaşı şu an ben veriyorum

öldüğüm zaman 

/ya da muhtemel yenilgiden sonra 

/yerime geçecek ve 

/aleni celladı savaşacak 

kan ile duvar arasında

Aleni Celladı: 

Ahanda'nın, Nuremfer'in, Kahiran'ın, YOTA-PRAGA'nın ve benim

sahibimdir kendisi 

ve uzunca bir aradan sonra beni yanına çağırdı ve şunları söyledi: 

"Ahanda ve diğerleri koca bir mezarlığa doğru yol aldılar. geriye bir tek sen kaldın. eğer sen de yarattığın enkazın ardından gözyaşı dökersen sen de koca bir mezarlığa doğru yol alırsın. beni anlıyorsun değil mi? bir tek sen kaldın. ACIYACAKSAN EĞER ŞİMDİDEN SÖYLE VE İNSAN BİLEREK DEFEDEYİM SENİ KAN İLE DUVARIN GÖLGESİNDEN. iyi düşün ve yarın kan ile duvar arasına gel." 

fazla düşünmeye gerek yoktu. kararımı o konuşurken vermiştim. sözlerimi kâğıda yazıp bir enkaz yaratacaktım herhangi bir yerde. öl dese anında boğardım kendimi. ama bana ihtiyacı vardı. kolları altına aldığı her şeyden kısa sürede soğumuş ve güvenecek kimsesi kalmamıştı. savaşı kendisi veriyordu. yorulmuştu. kambur düşmüştü ve alnındaki çizgilerin derinliği gün geçtikçe artıyordu. onun güvenini kazanıp yalnız olmadığını YANINDA OLARAK hissettirmeliydim. 

bir kağıt

bir kalem 

bir taş 

bir enkaz 

ve akmayacak olan gözyaşı

ne vardı ki ağlamamakta 

kendi yarattığın enkazın ardından

kâğıda sürülen mürekkep şekilleri: 

"varlığı ve yokluğu reddediyorum 

ve kayboluşun sahibi 

duvar ile kan arasında savaşan 

insanın gökten inmediğini biliyorum

ayaklarımın altı çamur oldu 

ve bunun bedeli olarak

belki de yağmur yağmayacak 

böyle düşünmek insanın alâmeti

her şeye nefret ve nankör

ben Aleni Celladı

bu ismi bana sahibim verdi 

kanatları altına alıp

kuşların kanatlarını görmemi

dalgaların sessizliğini dinlememi

gökkuşağının dünyanın son güzelliği

olduğunu bilmemi 

fevriliğin zamanı satın almak olduğunu

ışıkların geceyi taklit etmeye çalıştığını fark etmemi 

zorluğun tanrıdan geldiğini

kolayın aslında zorun en basit hali olduğunu en yakından görmemi 

sağladı

ve buraya da beni o gönderdi

şimdi ya ters yüz olursun 

ya da 

sahibim gelir."

yazımı bitirdim ve bir taş buldum 

taşın etrafına kağıdı yamadım 

ve tüm gücümle 

fırlattım 

bulutlar siyahlaştı 

toprak çamur oldu birden 

şimşekler çaktı

ve bir yıldırım

gökyüzünü yardı

yürümeye başladım taşı fırlattığım yöne doğru

yürüdükçe etrafımı bir siyahlık sarıyor

ve nedense tedirgin oluyordum 

oysa her şeye hazırlamıştım kendimi

ama bu olanlar akıl karı değildi

çamurlar kömür karasına bürünüyor

ağaçlarda sanki yangından yeni çıkmış gibi davranıyordu 

nedense ölüm gözlerimin önüne geldi aklımdan

siyah..

yine de yürümeye devam ettim 

etrafta leşler görmeye başladım

kargalarla sarmaş dolaş

tek aydınlık adımlarımın çamurda çıkardığı sesti 

her şey daha da siyah bir hal almaya başladığında 

anlıyordum taşın düştüğü yere yaklaştığımı 

başımı kaldırdım ve 

bulutlara baktım , siyahın zirve tonunda.. 

bulutlar umudu hatırlatmıyordu artık

ve gerçeklik buydu 

kocaman bir örtü , geceden daha zifir dolu 

ve 

cehennemin böyle bir yer olduğunu

zihne kazıyacak cinsten 

attığım taşı görebiliyordum 

bir tek o siyahlaşmamıştı. 

gözlerim sulanıyordu 

elimde olmadan 

eir mucize..

bir kaç kelime sadece..

kıyametti bu 

ama sahibim:

ve senin yarattığın enkaz 

benim kıyametimin zerresi değil

dememiş miydi? 

onun yüceliği..

gözlerimi daha da dolduruyordu 

titriyor ve sağlıklı düşünemiyordum 

eğer ağlarsam 

sahibim bana da güvenemeyecekti 

çünkü birisi bu enkazı 

görüp de korkar ve ağlarsa 

kan ile duvar arasındaki savaşta 

ne halt edebilecekti ki 

sahibimi yalnız bırakamazdım 

bu enkazdan nasıl çıkacağım şimdi? 

ETRAF HAYAL KIRIKLIĞI İLE DOLUDUR.

ETRAFA BAKARAK YOL ALIRSAN

YİNE HAYAL KIRIKLIĞI İLE 

KARŞILAŞIRSIN 

AMA 

KALBİNE KULAK VEREN HERKES 

DOĞRU YOLU ELBET BULACAKTIR

ZOR DA OLSA.

aleni Celladı'nın ne zaman duracağı belli olmayan kalbi: 

güven çıplak ayaklı bir bebek 

ve 

cam kırıkları döşenmiş bir maraton var önünde

ancak inandığın emelleri aklında tutarsan ACIYI HİSSETMEZ ve 

yola bir şekilde devam edersin

benden duyacaklarını yerine getirmek zordur 

kalbin sesi ancak belalı yollarda duyulur 

yani beni dinleyebileceğin bir yerdeyiz 

zorluğun başında ya da ortasındayız

ve

bu hayatta zorluk yaşayanlar kalbiyle yaşayanlardır

ancak kalp durduğu zaman güler yüzleri

böyle geldi evvelden ve böyle gidecek

şimdi Aleni Celladı 

yapman gereken inançla geldiğin bu yoldan 

sabırla geri dönmektir

bazı karanlıklardan geçmiş olabilirsin 

peki ya bu bir başlangıçsa..

daha asıl karanlığı görmediysen..

bu ihtimalin ardından sabır gerekir 

sabrın sonu yolun sonudur 

yolun sonu da

ya daha kötü

ya da kötünün iyisidir

ve bana inan!

şimdi kağıdı al ve taşı bırak 

nitekim bütün karanlık

kelimelerinden meydana geldi 

Yap hadi, 

kelimelerinin seni karartmayacağına inan!

ve kağıdı al hadi! 

sahibinin yüceliğini gördün

şimdi ona biat et, inan!

o zaman göreceksin zaten 

dönüş yolunu.. 

asıl savaşa.

—27 Mart 2019