Temaşa Kuza

yaşanmamışları hatırlatan yağmur

ikindiyle akşam arasında bir yerde yine

yaşanmayacaklara yağarken de aynı yerinde

daha yeni doğrulmuş üzüntü yerinden

bana şeytana benzeyen yüzleri gösterdi Yin

evet, dedim hepsini tanıyorum

üzülme 

bir şimşek gibiyiz sen, ben ve şuh gözlerin

değip gideceğiz dünyaya

sadece benim olduğum bir ana 

sıkıştırdım gülüşlerimi

uzaklaştım hemen falanca bir çocuk gibi

kuz da benimleydi biliyordum çocuk değildim 

baktım ve kendimi

ben ve yansımam 

gölgem ve ben

kendimi ve

gözlerini kapatma, her şeyim orada

alnında bir çizik var 

ellerine kuşlar konacak dalların var

kaşların fark etmeyeceğin bir hayali süslüyor

müyorsun gül fen lüt fet hep uf, kül bazen de

ve böylece insan sığabildiği tek şeye

dem, aşk, nefret, düş

beslemekle 

işinden ediyor kötüyü

biz savaşacak mıyız ki neyin gürzü bu tuttuğum

kimseye gidilmez bu havada 

yağmur sekmiyor derindeyiz bi o kadar

dileklerimi dilerken dilim kamaşıyor 

sanırım şurada bir gemiyi tutuşturuyorlar

mürettebat elindeki beyaz çaputa yağ sürüyor 

kimse yenilgiyi tatmak istemiyor

yakmayı yeğ tutuyorlar ikindi yağmuruna

yansımama ramak kala

ne kadar özlediğimi hatırlıyorum

ve evet seninle ağlıyorum

yataklarımız aynı, eşyalarımız, içtiğimiz ve atlarımız

yerden kesildiğimizde

aynı izi bırakıyoruz hep dünyaya 

ne kadar dilediğimi hatırlıyorum

dışarıdan bir saniye bakabilmeyi

yansımama ramak kala 

göz yaşlarımı siliyorum

/ sen de silmelisin

şarapnelin öldürmediğini

şarampol öldürebilirmiş abim söyledi 

güçlü olmak biraz da hayatta kalmak işte

abim söyledi kendisi bir yıldız gibiymiş

şimdi sabah;

kalkalım ve yirmi yediye kadar sayalım.