Kaosa Doğan Güneş

yeni dünya çiçek açmış dedi annem

dünya uykusuz kalmış benim ile

beni uyutmaya mecbur Birkan K.

garlar aşk sulayan magandalar

seni ve bana baktığında 

zamanın yarılması 

içinde aydan parlak düşlerin 

göğsüme yaslanması bir anda

anlatmak yoksunluktan doğmuyor

bu sefer senin için 

sefere kuşanan kelimeler!

gürlüyor düşmanlarına

seni ve kaydığında gözün miğferime

mızraklar deliyor karanlıktan çemberimi 

gözlerin ve anadolu'yu bağıran 

efendi, diyorlar.

kendime perçinleyemediğim

nedir?

nedir bu kadar tırstığım.

kükreyen utancım oluyor

kimse bilmiyor bunu 

volta attığım şehrin 

dalgasına dayanmış garnizon dahil

ne kadar güzelse 

hangar yükü duyguyu taşımak 

ürkek bir at gibi de kaçıyorum 

yüzün ve siyaha bulanmış gözlerinden 

kaç mislidir 

aşkla yaşamanın sırra hiç bulaşmayan 

yaşamaya nabzı.

katip diyorlar şunu yap

diyorum ben koşayım uçuruma!

kimse anlamadan diyardan pak kafesin!

duvara yaslanmış bir gölge gibi

farka varmayan olayım 

dibinde özgürlüğünün!

saat kuleyi deviriyor

şehir bombalara geriyor göğsünü 

biliyorsun gözlerim çıkmaz salı'dan

nöbette unutmuşlar beni

diyorum

karar, rahat uyumanı emreder

devlet kana bulanmış

değil senin gözün kanla karışmış 

sana varmakla meşgul 

ruhuma sokulan balistik miğfer

evet anne

dünya yeni çiçek açmış şimdilerde 

şimdilerde güneş ikindide salıncak

seyre dalıp suluyorum hayale dallarımı

/müsait misin dediğinde 

atlar rahvan ülkesine kişnemişti 

görmedin.