San Pedro'daki Bir Aziz İçin II
her gün aynı yerlerde yürüdüğümü
her gün aynı saatte içtiğimi
her gün aynı saadete boyun eğdiğimi
her gün aynı umutla solarken gök
her gün aynı kadavraya bürünüp
delik deşik olduğumu
adamım beni bilirsin!
yürürken kalbime öykünürüm
durmak;
kalbimin de benimle birlikte duracağını bilsem
dururum!
adamım beni bilirsin!
aynaları
da!
adamım beni bilirsin!
aklımda ani bir ölüm olduğunu
da
yirmi birinci yüzyılda yönsüz bir mızrağın gövdemde oluşturacağı burgaçla
hani
andan ana durarak gelip de
bende noktalanan!
/
canım!
gölgeye karışıp da unutulan bir saat gibiyim
şadırvanda
sahibimin bana koşmasını istiyorum
/
adamım beni bilirsin!
bazen koştuğumu
da!
tanrım yaşamak büyük bir itham!
bunu bildiğini sana söylüyorsam:
yaşamağı koydum şarjöre
beni aldatana vurulmaktır boynumun borcu!
adamım beni bilirsin
aşkları dövdüm de mıh olana kadar
çarmıh biledim de kendime
işte sonun böylesi! densin için değil hem de
aciz bir mısra olarak kalabilmek için
dünyanın gölgesinde!
adamım beni bilirsin!
ciğerlerimdeki çarklara çomak sokan
bond caddesini de
adamım söyler misin
tanrıya
adasam kendimi ona çirkef ve çelimsiz bir kurban olarak
bağışlar mı beni!
adamım
nitekim sömürülmüş bir candan düzüyorum
kelimeleri
hem
çok büyük bir harpteyim
düşmanın görünmediği
ellerimin eskidiği
dilimin küflendiği
temayül şevkimin köreldiği
yardım etmeyecek misin bana!?
adamım
cümbüş bir cihanda yalnızım
umutlar derimi yüzüyor
gözler yüzümü kavrıyor çelikten dişlerle
insanlar kimliğimi istiyorlar benden
doğmuş ve düşünüyor olmamın
acı gerçeğini göz ardı ederek
yanıyorum ve yükselemiyorum bu tondan
yardım etmeyecek misin bana!?
adamım
beni bilirsin
sessizliğe mütemadiyen ve soluğu kesilmiş bir halde tutkulara bürünerek taptığımı
da!
ayın bazen önüme düşerek beni yaşandırdığını
da!
Yorumlar
Yorum Gönder