bir cumartesi

-
topraklar doğruyorum içimde
yanımda bir gök konuşuyor
adımlıyorum, öylesine duymuyorum ki
bir anne okşamamış gibi kaburgalarımı
öylesine görmüyorum ki 
kanına sokulmuş bir yazgı gibiyim kükreyen efendilerin
bozucuyum.

falanın kavşağında serinletirken heyelanımı
selamlar duyuyorum bu sefer 
kanım kokusunu alıyor kanın
hep söyleneni söylüyorum: 
tanıyorum seni, öldürüyorum. 

bozucuyum.
kendimden taşanı kendime katmak için
dayanmak neye, hayır bu benim meselem değil
mesele, sevicilerin has meşgalesidir.
ben sevmem mücadeleleri 
sadece 
kendimden taşana koşuyorum

bir engizisyona asılı septik bir boğayı
öpüyorum
o anda seslerin yükselişine sağırlaştım
ve öylece bakmak 
korkusuz olmadıklarına bir işaretti sadece.
it gibi.
it.

kıralım tabutların yere değmez şöhretini
ağırlaşan bir don oluyor süreklilik
benimle taşlaşan ne vardı? 
umruma dolan toprakla 
ölmemiş miyim? 
nerede kararım, güneşim
o haz nerede!
duyulandan taşan sığlık
ağırlaştırıyor soluğumu
kolay değildi tanımak ve ölüm
ölümüm.

bunu sese söyledim
serzenişle, yırtarak nefesimi
mavinin geçmediği bütün yaraları tekrar yararak

ses:
hepsi bu,
geçecek. her zamanki gibi.
çöle sor. 

çöl,
saçma şiirler okudu. 

çölü öldürdüm.
gök yanımdaydı. 
artık bir yazgıdan daha korkunçtum.
bir belirleyiciydim, bir yargıç.
beterdim artık korkunç.
ama koşmalıydım 
koşmalıydım daha 
daha korkunç olana.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sü Sessiz Ölüm

-
fırça darb-ı mesel kurşun bir intihar süsü yelkeni şehre döndürdüm sü dilimde  sanırım kırıp geçireceğim şu kara bir zamanlar ilk nefesimdi tanım, yıkıyor mazgalları oh, ne de anlamsızmış dehlizleriniz gülümsüyorum, kıkırdıyor kuşlar kıracağım dişlerimi,  bir salonu üzerime yıkıyorlar gemideyim elimde üç beyit varmış bunu edilgen bir gölge söylüyor elimde üç evren saklıymış bunu edilgen bir gölge söylüyor üç; ma  ve ra. fırça darb-ı mesel sü dilimdeki kanı diri tutuyor her harbe karşı kendi nefesine bilenmiş bir hokkabaz diyor hakkımda siyahi bir edilgen, elinde şapkalı bir güvercin lacivert tanrım, işte düşüyor kuleler ah, işte şimdi ne güzeller işte şimdi hilkat okyanusundan aldığım manevramı sağ elime alıyorum  işte şimdi tanımlamak kendimi, düşen kulelerin seyrindeyken ve haddimin seyrine dalan baykuşlar süzülürken  göğün göğsünde ne güzel. sol elimde bir komançi mızrağı varmış öyle söylüyor siyahi bezgin edilgen omuzlarıma da ulu bir baykuşun gölgesi düşmüş...
Devamı

Bir Şarkı Olsam

-
bir şarkı olsam, hatırlanabilirdim. şevk ve yürüyüşler beni iterlerken mağlubiyetlere içimden böyle bir cümle kalkınıyor fevri ve boyutlardan taşarak evet, bitişimi görüyorum kasiyer birkaç intihar şeklinin para üstünü uzatırken aşk! beni mağlup olarak hatırlasınlar nefsine değil nefesine yenik düştü diyemeceyek olanlar aşk! sen de olmadın ben kadar da olsa şu dünyada isyan! sana adasaydım şu ömrü bu kadar tanıyamazdım seni bilmeni arzuluyorum seni her şeyden daha çok! sevgilim imamdan para üstü iste, beni sellerde çalkalasınlar, isyanıma müşterek kaldırımlarda yürüsünler, bana gelirken bir hüzün duvarı görürseler dansa kaldırsınlar o akşam en güzel ezanları. yalnızlık insin tahtından ve halka karışsın kaybettiğim yazılarımı bulursan sevgilim okut onları San Francisco'da onlar da kaybettikleri şiirleri arıyorlar mutsuzlar ama öfkelenecek kadar değil öfkeliyim, mutluyum ve ölüyorum çok dünya bu! seküler dimağdan şuha seslenen bir dimağ! ben attan inip evrene konuşlandım evrende koşt...
Devamı

İkilem, Yanılgı ve Öylesi

-
azığını topla beni buradan kötüye  kendilerini hükmün anası sanı ben buradan gitsem de  aklımda kalmayacak birkaç şey  ben buradan bir duman kadar uzak ben buraya hiç yakın olmadım ki sadece kendime bir söz vermedim  belki de vermem gerekirdi saçma sapan bir yele için bazen  avurtlarım sancıya kapanıncaya kadar yazdım benim delik deşik gerçeklerim var yani hiçbir şeyle işim yok  çekip gidesim de yok belki de olmalıydı gülüşlere kanmam, dostum yoktur şuh namlumun ucunda sahanımda kavrulan gerçeklerim ne başkasına aşk, ne başkasına hal yaratılmışlığım dilimden elime akıyor bu kadar. : Hasan, Ali, Esat. en küçükleri Esat ortada Hasan, sonra Ali. yakaları bir, üç servi üç arkadaş  üçer hafta arayla  canlarına kıyılmış kimin yaptığı bilinmiyor  kimse bilmek de istemiyor kanları hala diri kimseler yağmur yağmasını bekliyor susku bütün çatıları esir almış  umur terk etmiş şehri  kimselerin karnı aç  duygularını dahi yemişler  kim...
Devamı