Gri Kulvar

yeni dünya çiçek açmış dedi annem dünya uykusuz kalmış benim ile beni uyutmaya mecbur Birkan K. garlar aşk sulayan magandalar seni ve bana baktığında  zamanın yarılması  içinde aydan parlak düşlerin  göğsüme yaslanması bir anda anlatmak yoksunluktan doğmuyor bu sefer senin için  sefere kuşanan kelimeler! gürlüyor düşmanlarına seni ve kaydığında gözün miğferime mızraklar deliyor karanlıktan çemberimi  gözlerin ve anadolu'yu bağıran  efendi, diyorlar. kendime perçinleyemediğim nedir? nedir bu kadar tırstığım. kükreyen utancım oluyor kimse bilmiyor bunu  volta attığım şehrin  dalgasına dayanmış garnizon dahil ne kadar güzelse  hangar yükü duyguyu taşımak  ürkek bir at gibi de kaçıyorum  yüzün ve siyaha bulanmış gözlerinden  kaç mislidir  aşkla yaşamanın sırra hiç bulaşmayan  yaşamaya nabzı. katip diyorlar şunu yap diyorum ben koşayım uçuruma! kimse anlamadan diyardan pak kafesin! duvara yaslanmış bir gölge gibi farka var...

bedel ödeyeceğini biliyorum J'anna -kendisi ölü ile diriyi ayıran bir perde hayatın kendisi tanrıdan mutluluğu isteme bütün külliyattaki hüzünler  mutlulukla filizlendi J'anna ortalama devirde yüksek sessizlikle sona varmak  evet evet biliyorum  belki de yaşamamak bu! ama çarenin mahmuzları delik deşik  kasırga yükünde bir teyakkuz seninle ruhunu deşip çıkarmalısın  Yusuf'u kuyudan.

ölümünü garnizonun köşesinden izledi ağzında cigarasıyla köpek kulübesine sınırını çizmişti de antilop gövdesi  sarkan alacaya direnirdi öfkesiyle gözlerde ummadığı parlaklık inzivaya bir gezegen atamasıydı kavuşmak? ruhtan gider. seherde rüşt, baharda yazgı  inzivanın köşesi keskin cepkeninden mızraklısını çıkarırdı şehir yolları ve nöbette unutulan  şarjör acımasızlıkla yoğururdu alnı  bir takım bir kravat  yüce divanda çenesinin altını gösterdi  namlunun yuva yaptığı  sırtındaki soğuk yarasına merhem gireceği toprağı dört satıra sığdırmış  köşeli tabutları yaktığı sırp köyü de düşmezdi dilinden ne denir bilinmez ama nefesi bilirdi hatrını şahsına münhasır ruhun ciğerlerine eriştiğinde maytaplarla dolu her toprağı öylesine aşklar gizlemiş  gözlerinde fer dilinde söz kalmadan bir dizi yangınlarla uzaklaştırılmıştı kendinden kederi "seni ilk gördüğümde doygun bir alfabe bulmam gerekti."

mazgala sıkışmış dünya en iyi şairleri geç duymak gibi kızdırıyor beni her şey hızlı olmalı  yaşanan ne varsa  akıp geçmeli üzerimizden ne olursa mutluluğu bulmak kanırtarak olmamalı ikilemleri /muhafız sevdiğini yaslanarak düşünmeli. istediğim aşklar rögar kapağına. istediğim yüzyıl geçtiğimiz tersine. istediğim ellerin umrumun türküsünde. kuş solur, kefenin düzüne sürülen gül. düşlerimden akan kan yer yüzüne. sağanağım ben hayatım. kendine dönüşte yelkenimin  sancağını bırakmadım çünkü  kanadı kırık mürettebat güven yıkımla sonuçlanıyor-sa ölü balıklar süzülüyor dalgalarla. içiyorum sevgilim  dominant bir orduyla okyanusun bağrında gibiyim sevgi saçan dillerde çıban. kendime ikilemim sevgilim doğan yüzyıla hiç de gebe değilim. ne olacağını bilmiyorum genel belirsizlik kükretiyor kanımı  netlik susuz bir çayır yükü hislerime. evet sevgilim daha iyi yazabilirim geç duyulan orkların sesi yine de dinç tutuyor kudreti sevgilim öyle satırlar okudum ki sanırım d...

içkileri koymuş  durduğu yerden memnun yüz ifadesi her şeye yeniden kuruluyor  artık önemi yok çehrenin ve kimin kapıyı gözlediğinin sevip gitmek değil niyeti niyeti bomboş  çıktığı okyanus ziyasız ve saf kelly.. hiçbir insan bu kadar önemli olmadı benim için  buna gülüyorum  yaşanmalıydı  hür, mangalore ganesh beedie! kapının önünde pinekleyen fareler var bugün onlara iş yok öylece uzanıp karanlığı beklemeliler senin için hayatım  tekdüze kapital tekdüze protest tekdüze münadi! burada olan bitenin önemi yok çekip gitmem gerekiyor  varlığa yükselen olmak küllere basmaktan geçmeyecek hayatım  kül ile savaşamazsın ama okyanusa karışıp  hiçliğe göz kırpabilirsin Ezra'nın şimdiye ölmesi gerekirdi. bakışları görüyorum ezilmişliği kabullenmiş gözlere sürme çekilmiş yine de umutlu ama biliyor yalan yüzyıl  yalanın ortasında bir direktör  biliyor ama ağlayamıyor haline kanıyor gülüyorum buna da bilenler gülmeli hesabını öderken hayatın...

rüyadan uyan selamladığın güneş  atım yatağına dolduruyor 5.56 hasretin kasveti kaşımı kemiriyor kazandaki yama kendine girinti buluyor künye kayıp diyorlar zannedersin gergedan sahici bir kısrak ben bu yeryüzü dalgasını  anlamak şöyle dursun duymadan kınamakla geçmek için  adımlıyorum dalgalara  geçiyorum ıssız bankları  ıslak bir omuz ve yeşeren bir düş  kimsesizsin ger ge dan çekilen önümden yol oluyor girdiğim bariyer  kendinden emin ben değilim  ölüm değil  griye çalan yağmurlu toprak boğazımdan aşağı taşmak için  gün sayıyor  evren kim, ben miyim düşman  nerede siperim yolum nerede aşk kokmayan çarpık banklar  yayılım ateşinde derbederim elimden tutan elim balistik kaskımı delen üç beş yalan üç beş dil yarası  üç beş kuruşa zırla insan şimdi gülmeni isterdim gazinonun ortasında  kelebeğin üç aylık rüyası  film şeridi ve bembeyaz dişlerin  dipçiğe dayanmış çenem  yanımdan geçmekle  esmer ...

parçalanan kadarıyla; anlaşılmanın önem arz etmediği bir yerde durmanın anlamı yok. nitelikli bir anlam arayışı içerisinde olmak kendi yolunda harlanmak bu acınası halden daha kavi kılar bizi. insanı en iyi tanıyan yine kendisi. andan ana yücelen ya da küçülen bazen de sabit kalan düşüncenin özü bizde, "in"de saklı. bunu bilerek tam da her şeyden kaçmayarak ama asla her şey olmadan bir biçim bulup hızlı akıntıda "dingin"liği bulmak huzur için elzem. kimse "in"e giremez. hayat bu, her şey dediğimiz bazen üzerimize sıçrar. çitilersin geçer.

çıkmazdan çıktığımda  bir yüzümü avluda kurşuna diziyorlardı artık  bana yabancı gelmeyen şeyler  belki sonumu getirebilir  arzu bu duruma belki dahil belki değil  "intihasına yüklenmeyen  her anlamdan sorumludur varlık  bunu dert edinmeyen zihnin varlığından da  kuşku duyulur."  der, yenilmekten ve kazanmaktan  aynı tadı alanlar bana sürekli aynı hapı yazıyor  plaseboya takıntılı doktor iş çıkışı ellerini psikoloğunun kemerine geçirmiş buluyor ilerisi yok  tedavisi bitene kadar bu şekilde. aynaya baktığımda  geçirdiğim çeyrek asrın kırbacı altında  altından bir sancak dalgalanıyor memnuniyetsiz fırkateyne bakıyor yönü küf tutmuş dirseğin  yapay direnişe öfkesi olsa gerek /aydınlat beni, seviyorum sü. avluda vurulan yüze karşı  memnunum artık  hesaba çekilmişler arasında  tek yüzlü omurgalı bir varlık  /diyorlar ki sancağın sahibi odur. gittiğim yerlerin merhametle yakası bağdaşmıyor gördüğüm ...

eli göğe uzanan varlığına rest çekmiş  insanlara rastladım  atlasın ortasında, kuytusunda her yerdeydiler elimde kocaman bir gökyüzü olsun isterdim bende kime ne zarar gelirdi bundan elimde tutayım isterdim İskender'i çetin yaka ceketimi kuşanıp kırbaca tutmak isterdim zalimleri tanıştım ve; merhaba sırtımda hamal yükü kahır  ve düşünce, kükreyen hengame gözlerin gördüğünden  daha fazlası yığılırdı önüme bunu kimseye söylemedim  ey eli göğe uzanan  senden başka  yangın olup yarmak isterdim okyanusları zalim olup hatırlanmak isterdim  kuytularda gaddar olup eğdirirdim boyunları  cani olup çarmıhla süslerdim girdapları senden başka  kimseye söylemedim bunları  ey eli göğe uzanan dişlerimin arasına almak isterdim teraziyi tek zalim ben kalayım diye kanla yıkanan cesetler arasına koyardım  zalimleri bu savaşa ben de girmek isterdim koynumdakilerle  omzumdakilerle tüm ayırtlarımı kapsayan  dillere pelesenk destana yaraşır ...

ben sana bakıyordum  her şeyin nasıl bu kadar mümkün olabileceğine  bir anlam bulamıyordum belki de böyle olması gerekiyordu eğer öyleyse  yeterince bir anlamı yoktu olması gerekiyorsa  heyecan yoktu varlık sekteye diş geçirmeye  çalışıyor gibi bir şeydi  hazzım azaldı  yeni bir esinti belki de uzaklık gerekiyordu kahve aldığımız  yeri değiştirmekle başlayabilirdim ya da gidip bir tankı temizleyebilirdim bir bulutu askıdan alıp  yerine atla büyümüş  çocukların hayallerini koyabilirdim bilmiyorum  karar vermek gerekliliğini ve bunu oluşturan sebepleri sevmiyorum  "evet her şeyden biraz olmakla iyiye yaklaşmak zaman alır  her şeyin lif lif örgüsü zamanla ağırlaşır umarım geçmiş  ders çıkarılacak kadar kötü değildir  umarım yeni bir yön için  geç değildir." eşikte bekleyen umut süvarisi iflası bekliyor.

canım yanmayacak bu farkla; kelepir varlığına banal liyakatini eklediğimizde cepkenden düşüp  ardına dahi düşülmeyecek bir varlık olarak tanımlanması gerekirken. "evet, her şeyde olduğu gibi her şerde olduğu gibi ulu gök, arz, Valhalla camiası her ne varsa varlığını  ispatla canlanmış hepsi, her şey  bana bir şeyi daha öğretmek bir şeyin daha ayırtlarını  boğdurtmak için can atıyordu." "tabii ki şükür için  neler yapabilirim? en azından  bu durumdan  şikayet etmem. ulu sesler dinler ulu dağlara adımlar kuşları dinler kedileri sever boğazı izler gözlerin içine bakar  sözleri dinler yadigar elleri öper  ..." "buna özgür umutlar diyorum şimdiye gelene kadar unutulan bütün özgür kanlardan özür dilerim Ceber-i Tarık'tan Endülüse Arizona'dan Antarktika'ya Harameyn'den Cape Town'a kadar" "reddetmeden, usanmadan yapmamız gereken şey hilkatimizi oluşturan her şeyi  sahiplenerek değiştirmeye çalışmadan  onları korumak. yol özgürlükten geçiyo...

burada yıkılan duyumları yeni sahra'da külle yıkanan beyinler bölüm 1) sarayından limuzine atlayan ceylanı  dürbünümle kavradığımda  vizörün naklettiği şeydi ilk; idrak. bölüm 2) cengiz devrilmiş yatıyordu  sinekler üzerindeki kana sulanmış  parmağındaki kalınca yüzük  harem'e yuvarlanmıştı yine de acınasıydı bölüm 3) dağlardan inme vakti gelmişti  tehlikenin geçemeyeceği yine  malumdu indiği sabah şehre adımını attığında  kuzey ışıkları altında  vurulacaktı kardeşi  bundan hiç haberi olmayacaktı İhsan'ın o da vakti geldiğinde  indiği seher ufkunda  karakolun deposunda  çürümeye başlayacaktı bölüm 4) her şeye gülümsemeler iyimser, neşe  hal hatır sormalar, kumar bitmeliydi ceketini aldı ve ilk gölgeye gidip adını tekrarladı; Önal, Önal, Önal, Önal, Önal... bölüm 5) kahvesinden ilk yudumu aldığında  bildirim gelmişti  kendisini değiştirici  olarak tanımlıyordu her şeyi  değiştirme kadersizliğine...

Ronin bize ne söylemek istedi: can ve cihanın aidiyeti yok kendi ekseninden başka kurak yolda  yalnız ve susuz olduğumun  bilincinde tüm niş, çekilmiş sakinliklerin arenadaki seyircilerin ayırdındayım burçak burçak kül oluyorum  içimdeki heyecan, sevinç  belki hüviyetim dahi kemirip duruyor  gergedan gövdemi direnmek de küle çeviriyor kaderi /gün batımına yanaşmış sırma merdiven altında keten kısrak koyvermek de yakışmıyor erliğe /nisan okyanusunda çarmıha çivilenmiş iki el, cinsi meşe  ah, ahanda  doğmaksızın fer gözlerin içinden  öpülmüş ladin. varlığa vurulmuş olmak  ne haldir bilmezce  su teresinde ölü ıstakoz bulmak  derdi eski bilgin Dadu. zanların yüküyle geçip gideceğim  şu dağ,  varmış olmayı dahi kendine addetmeyecek biliyorum ama istikbalimi kavuran kükreyen yankı; serhendi bağından da geçmeden  varmayacağım hangi aşksa.

Kendi katiliyle acımasızca  El sıkışıp kuvvetini nihayete erdirmiş Her tarafından  Serde ve ırakta zayıflamaya başlamıştı Gülümserken canı yanmıyordu hem İlahi gardiyanı omzundan atamayacak Hem de umutlarını bir avuç yenilgiye satacaktı Saklanarak geçtiği yaşamı Dibe batarak son buluyor ve bundan  Bağdat külü kadar gocunmuyordu Artık hisleri de yenilmiş  Gebe kaldığı üryan dünyanın  Sepkeninden, kendi Serzenişinden, kendi Sürüncemelerinden Varlığın(ın) bir kulaç öteye gidememesinden  Bitmişti, kendi. Onun geldiği yönde bordo tabutlar vardı yığınla  Gittiği yönde yel, yıkıntı, toz cümbüşü vardı  Sinema, kendi yörüngesindeydi artık  Kendince böyle bir sonu Tahmin etmiş olmalı ki Sinesine tebessümü nüksediyordu Elinde darmaduman. Göğsünde yıkık kader. Gözlerinde iki çocuk el kadar. Sırtında kuşağın izleri. Ayakları altına çakılı nal. Durmaksızın yürüyor yürüyor büyüyor  du. Ağzına aldığı dadu ona  Kuş gibi hafif, kısık, vargın olmayı y...

mutfaktan sarkan kuşak  öte sokağın başında  sarsılmaz burçak kafeteryası nihayete erdiren gün batımı seni görüyorum ilelebetsiz ölümün eşiğinden  şimdi geldiğim yer  kuru varendaların gözlerinden akan yeni yüzyıla  bomboş dalıp gidilen aşkları fısıldardı. don't be or not. en çelişkili davranan yakayı tuttururdu semaya köşe başlarına dikilen ok yeniye geçit yok  seviyorum demenin de çünkü kaldırılan senden gelmemek üzere değil  böyle yazmaz kitap deli gibi zıplıyordu  olduğu yerde arzı döven nallar  durdurulamaz yorulana kadar varlık  sinene kadar içe  et ve kemik güdüyle  çarpar durur  yaklaşmaya korktuğun ateş  biliyor korktuğunu  ve ışık  saçılmaya devam eder ve düğümler  çözüldüğünde  yeni bir anlam bulmak gerekir  tabelaları oku ve ayrıl yoldan fişek vuracak gülü ve  misler saçılacak almak kadar nefesi  vermek de kamikaze  hangi gün  beni bulursa erdirmeden kendimi...

inat ettim ve küsen burçaklara  yasladım kuşağımı bana yeksan bağlar değil gerek fısıltılar kemirirken sessizliği  aklıma gelmeyeceği tutardı  vivolin! uzak bir diyar yok her şey içimde doğruluyor  bugün olan yarın  yalnız kalır sanat da, ölüm de  canhıraş uğraşlar da sadece alternatif bir figürandır ruhumda biliyorum nihayetinde rahat bir nefes veriyorum burçaklara  devrimler kor halinde tepinirken gövdemde teyakkuz, otoriter kelleleri  devşiriyor medeniyete sifonu çektim  hangardan ölü kokusu yayılıyor kente ruhumu kapatıyorum eksene eski günlerde olduğu gibi manevra nihayet bulmamalı emir ruha bir mızrak gibi çarptığında irade bir demir gibi eridiğinde  benden kalan neydi yaratılış kokusundan başka kendine has gözcü mihengi şaşırırsa  ordu neyleyecek bekleyip atların mahmuzu daha ne kadar duracak olduğu yerde çarpmadan tene? artık savaş kan ve kemikle kazanılmayacak  oysa hürlüğün altına çekilen imza mürekkebi  demir ko...

bunu biliyordum geçip giderken dimdik yokuşlara  hürce hissettiğim  ilk cumartesi. yakacık'tan seyrettiğim gök hiçbir şey hissetmeden bakmanın yaratılışla girintili olduğunu söyledi ikinci cumartesi. sanırım yüzler ve konuşulanlar zihnimde pek de kayda değer bir yer etmiyor üçüncü cumartesi. evet bir zamanlar her şeyin benliğimizle ilişkisi  daha farklıydı  her şey bir noktaya isabet ediyordu artık  böyle olmaması da  görünmeyen bir şeye isabet ediyor. dördüncü cumartesi. inandığım şeyler azalırsa ben kalırım, artarsa sen de kalırsın ikinci kısmın pek önemi yok  yazılmış kara kaidelerde. geçmeyen iz fark ettikçe orada geçen iz unutulduğunda yaşar  bir nokta  bütünselliğin temelidir ve beraberlik  hariçten bir şeydir  olur ya da olmaz beşinci cumartesi. herkese dair  yazılan şeylerin kısmi doğruluğuna tutunmak, ... hakkında şüpheci kaidelere inanmak kaygının haddi aşmasına neden oluyorsa eften sebeplerin boşluğu da  ruhu be...

köşede bir esintiyi çağırıyor  gözleri parlak ela kaşları kaşmirden gökyüzü  elinde savurduğu gam küheylan her şeyiyle kendine bürüyor hayatı  bazen böyle  hissettirir yaşanan  beni acizliğe itiyor peşkeş çekilen dünya  sırtıma koca bir yük ve duman salındığı pencereden intihara atlıyor  her şeyiyle  böyle  hissettir dünden büyüdüm  yarından küçük bir buse çelenkleri boğan düğüm de çözülecek  bir gün güneş  tersinden doğacak  kelimenin eşiğindeyim Frank tamdan düşenin sığındığı gölgedeyim ama varlık, biliriz ki bundan çok değildir  varlık her şeyiyle absürt bir boşluktur bazen böyle hissettirir yamanan ikilemleri seviyorum  yaşamak başka bir şey değil  ah evet,  güdülenen mihmandar  hainliğe de bulaşabilir suya karışan zehir  öldürmeyebilir /biliyorum, hissetmeden avucumda tuttuğum şeyde  bilgiç bir tavır var  kendisi öyle değil güne karışan dünden başkası değil  avucuma bir kes...

mavzerinden atom damlıyordu Gazanfer'in dimağına sokmuştu geçmişi kopçasıyla o geri döndüğünde gördüğü her şeye  tavaf ettiğinde ekseninde varlığının  sinesine düşen sevdiklerinin inkarından başka bir şey değildi  böyle olması gerekiyordu ya da gerekmiyordu gitmişti ve geride de bir şey kalmamıştı anlaşılan  yürüyüşü değişmiş  kokusu değişmiş  her şeyiyle dönüşmüştü o, önemi yoktu tırabzana dokunarak ilerliyordu gökyüzüne  dahası  her şeyden taşarak  istediğini yaşamaya varmaktı amacı  artık her şeyin nihayetinde  bir bokun olmadığını  yetmediğini  biliyordu damarları kabarıyordu koca ellerini yumruk yapıyordu kimi zaman gerek yoktu sadece yanlış olmadığını bilmeliydi kararlarının en azından buna inanmalıydı yüzlere değil  bunu biliyordu Gazanfer henüz altmış yaşına varmamıştı ömrü yeterse  güzel kitaplar bitirebilir güzel satırlar nakşedebilirdi binlerce gazete okuyabilir  binlerce kez göz kırpabilirdi elin...

bunu biliyordum geçip giderken dimdik yokuşlara  hürce hissettiğim  ilk cumartesi. yakacık'tan seyrettiğim gök hiçbir şey hissetmeden bakmanın yaratılışla girintili olduğunu söyledi ikinci cumartesi. sanırım yüzler ve konuşulanlar zihnimde pek de kayda değer bir yer etmiyor üçüncü cumartesi. evet bir zamanlar her şeyin benliğimizle ilişkisi  daha farklıydı  her şey bir noktaya isabet ediyordu artık  böyle olmaması da  görünmeyen bir şeye isabet ediyor. dördüncü cumartesi. inandığım şeyler azalırsa ben kalırım, artarsa sen de kalırsın ikinci kısmın pek önemi yok  yazılmış kara kaidelerde. geçmeyen iz fark ettikçe orada geçen iz unutulduğunda yaşar  bir nokta  bütünselliğin temelidir ve beraberlik  hariçten bir şeydir  olur ya da olmaz beşinci cumartesi. herkese dair  yazılan şeylerin kısmi doğruluğuna tutunmak, ... hakkında şüpheci kaidelere inanmak kaygının haddi aşmasına neden oluyorsa eften sebeplerin boşluğu da  ruhu be...

geldiğim yerde ölenin  şimdi önemi yok peki ne için yaşıyorum? geriye kalanlar için değil  tabii ki. hayatım  milisaniyeler içinde seni sevebilirim ama gergedan argümanı ve yabani teyakkuz buna  izin vermez.  çok umrumda evet çekildiğim an  gezegenden sürüldüm burada değildim. çok önceden  dudaklarımızda ekşi bir tat vardı  ince süngerler ve saz ve "yolda", gemiler tayfada ayrıca sonsuza kadar  yazacak gibiydik lakin yenildik. şimdi  görüyorsun  yeniden ısırıyorum dudaklarımı daha vahşi ve  şevk dolu burada korku yok. hey bunlar kim önemi yok. geldiğim yerde ölen  bana her şeyi  fısıldıyor, gayrısına inanmıyorum. seni çektiğim şimdiler bir sinema olabilirdi. istanbul'un ortasında  sineme bir mitralyöz  hedefleniyor. iyi olmak düşman edinmekten geçer, evet. geçmeli de.  ve en kötü gecede aklına gelen ilk şeyi  yap. en kötü gecede aklına gelen  ilk şeyi yapmazsan yapman için  daha kötü bir ...

1975; Yıkım. rastgeleliğin bütün sığ sıfatlarından  arınmak istiyordum tabii ki öylece durabilmenin hükümlerce sabitlenmiş derinliği olduğuna  inanırım hep düzlüğün sonunda yeni bir şey yok yıkımlar ve inşalar hep süregelmiştir burada yaşadığımız bu seyirde  boynumuzun borcu olan tek şey  bir şeyi tüm basitliğiyle yapabilmek işte burada önem yerini seyre bırakıyor tabii ya sen de önemlisin kapımı çaldın ve konuşmaya başladın o anda her şey önemini kaybetti dümendesin ve tayfayı çok düşünüyorsun  dümendesin ve belindeki silahla  bir ordunun başına geçebilirsin sadece o kaderde değilsin  o oyunda adın geçmiyor ama bence artık tayfanı adam etmelisin bu gidişle dalgalara yenik düşeceksin seni seviyorum ve biliyorum yapacağını  çünkü mecbur kalmadıkça  maalesef kendini tanımayacaksın hayatın ceylan beyliğini görüyorsun  sadece nasıl yanaşacağını bilmiyorsun işte kükreyen teamülü yarışın  çimlerin bulandırdığı nal sesleri onun için ya da ...